Mijn zorg? Onze zorg!
De afgelopen maanden, heb ik mijzelf de tijd gegund om op reis te gaan. Niet alleen met het vliegtuig naar een ver en tropisch oord. Nee juist op reis om te ontdekken waar mijn hart écht sneller van gaat kloppen.
Veel gesprekken gevoerd met de meest uiteenlopende personen. Stuk voor stuk inspirerend. En er zijn zaadjes geplant.
Zaadjes die gingen over eerlijk(er) delen, eigen verantwoordelijkheid nemen, de rol van de overheid, morele ambities, medewerkers op één, maar ook over grenzen stellen.
Want waar liggen onze (morele) grenzen als het gaat om de zorg in onze samenleving? En nog concreter: waar liggen ze voor degenen die daar hun hart en ziel aan hebben toevertrouwd? Dit is waar mijn grote zorg zit. Wat pikken we wel en wat niet?
We vergrijzen, en daardoor ontstaat er een nog grotere vraag naar (betere) zorg. We hebben de komende jaren meer dan 150.000 extra zorg professionals nodig. Dit wordt onze grootste uitdaging voor de komende jaren!
Elke dag werken er honderdduizenden zorgprofessionals met alle liefde en toewijding om iedereen binnen onze samenleving (dus ook voor jou en jouw familie) van de juiste zorg te voorzien. Dat doe je niet zomaar even, dat is een roeping. En toch, jaarlijks stromen er veel te veel van deze helden uit. En dat is zeker niet omdat hun zorghart minder hard is gaan kloppen.
Is het de regeldruk, het systeem, een gebrek aan financiële middelen, een te hoge werkdruk of kunnen ze niet dat doen waar ze voor zijn opgeleid? Klopt onze beeldvorming wel en worden ze daardoor niet gezien zoals zou moeten? Vier jaar geleden klapten we voor 'onze zorghelden'. Toen was er crisis; nu lijkt dat vergeten en daarmee ook ons applaus.
Maar ik denk dat dat wel moet. Juist nu! Misschien moeten we nu wel klappen als nooit tevoren. Klappen voor al die jongens, meiden, mannen en vrouwen die hun hart hebben gevolgd. En we moeten naar ze luisteren, ze behandelen als de helden die ze zijn. Want als we echt naar ze luisteren, ze het podium geven dat ze verdienen en een systeem ontwikkelen waardoor zij kunnen floreren, gaan we met z'n allen daar nog heel veel plezier aan beleven. Het is niet alleen mijn zorg, dat weet ik zeker. Het is onze zorg!
En daarom doe ik een oproep. Ik heb mijn inzichten van de afgelopen maanden al heel aardig in kaart gebracht. Het idee is geboren en er ligt een plan, maar ik geloof niet in plannen die 'af' zijn. Ik heb jullie hulp keihard nodig om het nog beter te maken. Daarom wil ik dit jaar wil nog 40 gepassioneerde zorgmedewerkers en 20 beslissers in de zorg spreken. Én ik ben op zoek naar mede-ondernemers met ervaring in de zorg die ook aan alles voelen dat het anders kan en dat het nú moet gebeuren. Wie moet ik spreken?
Ook ik kan het niet alleen. Ik doe het samen met jullie. Hoe anders?
Liefs, Siets.